Het is onze vuurdoop in de vernieuwde Witloof Bar van de Brusselse Botanique donderdagavond. Naima Bock komt er met band haar nieuwe plaat “Below A Massive Dark Land” voorstellen en ook voor hen moet een cirkelvormige opstelling op een podium een aangename verrassing zijn. Niets fijner dan oog in oog te kunnen anticiperen op je mede artiesten en ook voor het publiek is een centraal podium, waar je rond kan stappen en een band vanuit een andere hoek bekijken, een pluspunt. Gedaan met de gemetste pilaren die voor velen het zicht belemmerden, een pluspunt. Onze laatste ontmoeting met Naima Bock dateert van nog niet zo lang geleden. In het voorjaar opent ze nog solo-akoestisch voor grunge pionier J Mascis in Trix in Antwerpen. Geen zegen voor een folkartiest als je het mij vraagt, maar ze weet toch met haar Spaanse gitaar en kristalheldere stem de aandacht van de zaal te trekken. Vanavond is dit zeker het geval met een full band concert, een goed volgelopen Witloof Bar, gevuld met een enthousiast publiek.

Naima Bock’s muzikale talenten waaieren breed uit. Als dochter van Grieks-Braziliaanse ouders wordt ze geboren in het Engelse folk mekka, Glastonbury, maar haar jeugdjaren brengt als kind door in het Braziliaanse Sao Paulo, waar ze wordt ondergedompeld in de klanken van de bossa nova, samba en Braziliaanse jazz. Haar ouders verhuizen in haar tienerjaren naar Zuid-Londen en daar nestelt ze zich al vlug in de lokale muziekscene en verdiept ze zich in de folkcatalogus van de Amerikaanse musicoloog Alan Lomax. Als muzikale duizendpoot richt ze met enkele vrienden echter Goat Girl op, een post-punk band die maar al te graag punk, gothic en country door de mixer haalt. Na een paar jaar valt ze opnieuw voor haar eerste liefde, de folkmuziek en besluit ze onder haar eigen naam met succes een nieuwe band op te richten. Haar debuutalbum “Giant Palm” wordt met positieve kritieken overladen en vandaag is ze twee jaar later op tournee met een tweede kanjer van een plaat, “Below A Massive Dark Land".

Naima Bock heeft een volledig eigen wending aan het folk genre, zoals de bijna spoken word opener uit het nieuwe album “Gentle”, dat met zweverig klinkend keyboard en schitterende samenzang verder walst op een tedere gitaartokkel, maar culmineert in een staccato eindigende finale. Die prachtige harmonieën zijn een primair gegeven in de set, die de ontbrekende instrumenten zoals klarinet, saxofoon, trompet of viool moeten doen vergeten, die bijvoorbeeld het prachtige “Kaley” inluiden. Het wordt maar een korte set van een dik uur en elf songs, maar het lijkt wel een greatest hits, met het bedwelmend mooie “Campervan”, met druppel piano, waarmee ze een eenzaam en geïsoleerd bestaan in de armen sluit. De set omarmt vooral haar liefde voor dromerige melodieën zoals de afsluiter en titelnummer van haar vorige plaat, “Giant Palm”, dat Naima’s enorme stembereik en zangtalent uitgebreid exponeert en in de finale wordt opgedirkt met een stevige elektrische gitaarsolo van de openingsact Bingo Fury. Inderdaad, soms klinkt het al eens steviger met ondersteuning van elektrische gitaar zoals in de nieuwkomer “Ash”, de drammende, meer uptempo folk in “With Balance” of het dartele “Feed My Release”, dat met wonderlijke vierstemmige samenzang wordt opgeluisterd.

Naima Bock profileert zich als een welkome verfrissing in het folk of zullen we het neo-folk genre noemen en is zeker een naam om in de gaten te houden. Het schuchtere meisje dat we bezig zagen in Trix is bovendien opengebloeid tot een sympathieke verschijning die met plezier komt signeren aan de drukbezette merchandise tafel. Weer een groot Zuid-Londens talent om de volgende jaren in de gaten te houden. Men zegge het voort.

Yvo Zels